Pierwsze okulary zbliżone wyglądem do tych, używanych przez nas obecnie, zostały wynalezione w XiV wieku na terenie Włoch. Nosiły wtedy nazwę „oglarios de vitro”, co oznacza „okulary ze szkłami”. Okazuje się jednak, że historia tego niezwykłego wynalazku sięga jeszcze czasów starożytnych. W tym artykule przybliżymy pokrótce informacje związane z kolejnymi etapami wynalezienia okularów — od starożytności aż po czasy współczesne. Zachęcamy do lektury!

Starożytność

W Egipcie powstały pierwsze przedmioty na kształt soczewki, natomiast w Grecji wykorzystywano wklęsłe lustra i okrągłe naczynia wypełnione wodą w celu optycznego powiększania oglądanych obrazów. Z zachowanych źródeł wiemy również, że cesarz Rzymu Neron podczas obserwowania walk gladiatorów używał przezroczystego, szlifowanego szmaragdu w celu polepszenia widzenia. Chińczycy również używali różnych kryształów, aby lepiej widzieć

Średniowiecze

Arabski uczony i astronom Ibn al-Heitam (ok. 965-1040 r. n.e.) odkrył, że wygładzone soczewki mogą pomóc osobom zmagającym się z wadami wzroku. Niestety jego pomysł nie został od razu przyjęty zbyt entuzjastycznie i dopiero kilkaset lat później w XIII wieku w Europie opracowano półkulistą soczewkę, która po umieszczeniu na druku, powiększała kilkukrotnie litery. W tym okresie na okulary mówiono berillus, beryllus lub bericle. Wszystkie nazwy nawiązywały do kryształu górskiego berylu, z którego zrobiona została soczewka powiększająca.

Wczesna produkcja i modele okularów, które znamy obecnie

Kolejnym etapem było stworzenie oprawek, do których wkładano płaskie, szlifowane szkiełka. Konstrukcje najczęściej były wykonane z drewna, żelaza lub rogów zwierząt. W tym okresie można wymienić dwie istotne osobistości, mające ogromny wpływ na rozwój okularów w Europie. Są to:

• Johannes Kepler, niemiecki astronom i naukowiec, w XVI wieku stworzył podstawy współczesnej optyki i wymyślił teorię konstrukcji okularów dla osób zmagających się z krótkowzrocznością i dalekowzrocznością,
• Benjamin Franklin, polityk i uczony, który w XVIII wieku wynalazł okulary dwuogniskowe (dolna część służyła do czytania, a górna do widzenia w dali).

Z biegiem czasu zaczęto stosować inne materiały do produkcji oprawek okularowych. Osoby z niższych warstw społecznych mogły sobie pozwolić na okulary wykonane ze stopu żelaza lub brązu. Z kolei bardziej zamożne osoby nosiły konstrukcje ze skóry, złota, srebra, a nawet skorupy żółwia i kości słoniowej.  Ostatnią rewolucją przypadającą na lata 1720-1730 było dodanie do całej konstrukcji zauszników, które znacząco podnosiły komfort ich noszenia. Pomysłodawcą takiego rozwiązania był optyk z Londynu Edward Scarlett. Te modele przypominały oprawki znane nam obecnie. W tym okresie popularne były również binokle (dwie połączone ze sobą soczewki, zakładane na nos, wyposażone w łańcuszek zapinany do fraka) i monokle (okrągła soczewka umieszczona między kością policzkową a brwią).

Współczesność

XX wiek przyniósł ogromny rozkwit dla przemysłu optycznego. Było to oczywiście spowodowane zwiększającym się popytem na okulary ze szkłami korekcyjnymi dopasowanymi do określonej wady wzroku. Producenci zaczęli również prześcigać się w pomysłach dotyczących proponowanych kształtów, wzorów i kolorów oprawek. Obecnie oferta salonów optycznych jest tak różnorodna, że każdy jest w stanie znaleźć dla siebie odpowiednie okulary, podkreślające styl i osobowość właściciela.